قدم مي‌زنم در يقينم هنوز
كنار ِ دلم مي‌نشينم هنوز
من از سمت ِ زخم ِ غروب آمدم
سواري كه بر روي زينم هنوز
ببين راه جوي ِ شبان ِ تو اند
دو تا مشعل ِ آستينم هنوز
اگرچه تو را بارها مرده‌ام
تو آني كه برمي‌گزينم هنوز
مرا از حدود ِ نگاهت نران
كه من اهل ِ اين سرزمينم هنوز
ترا اي بهاري‌ترين شكل ِ عشق
در آئينه مي‌آفرينم هنوز
تا مبادا كه فراموش كنم نامت را
گاه رنگ ِ غزلي مي‌زنم ابهامت را
مثل يك خاطرة دور مروري كردم
فصلي از گردش ِ باراني ِ ايامت را
شهر در كوچة دستش به تو فرصت مي‌داد
جاده با خويش نمي‌برد اگر گامت را
كاش مي‌شد كه در اين آينه‌هاي ممنوع
لحظه‌اي نقض كني حرمت ِ اندامت را
كاش در حادثهء ظهر ِ نگاهت روزي
مي‌كشيدم به سرم ساية آرامت را
من مگر كفتر ِ خورشيد ِ تو بودم كه هنوز
مي‌برم با جگر ِ سوخته پيغامت را
با تو آغاز نكردم كه به پايان نرسم
باز كن پنجرة رو به سرانجامت را
من خسته‌ام از فصل ِ سرد ِ باد
صد بار نفرين بر زمستان باد !
بر شعلة سبزي كه بودم آه !
اين سايه‌هاي منجمد افتاد.
آكنده از تصويرهايي سرد،
آئينه خود را برده است از ياد.
اي خون ِگرم مانده در رگها !
بانوي ِ تابستاني ِ مرداد !
يك آسمان مهتاب مي‌خواهم.
ماهي كه شب را مي‌كشد فرياد.
يك آسمان پيچيده با خورشيد
ـ آئينه‌دار ِ ابر ِ بي‌بنياد ـ
دستت نسيم ِ گيسوانت باد !
دستي كه شب را مي‌كند آزاد.
خورشيد ِ استمراري ِ من، كِي
از پُشت ِ خواب ِ قُلّه خواهي زاد ؟
كو با تو انگشت ِ اشارت‌گر ؟
كو جاده‌اي تا ناكجاآباد؟
در آينه
تاريك
پرندهْ‌ماه
بدهكار ِ اوج ِ ديد ِ تو ماند.
شبي شبانه‌ترين خاطرات ما
به حس ِ لمس ِ سرانگشت ِ من
تجسُّم يافت.
و بي‌بهار
مرا خيال من از تو
ـ كه بشنوم
شميم تازة نارنج از آن ـ
كفايت كرد.
و عطر شالي و باران گرفت،
عبور سبز من از
كشتزار خواب.
بي‌راه، سلسلة انسدادهاست
بي‌هُرم، دغدغة انجمادهاست
اين ذهن ِ خلوت ِ صحرائيم همه
هاشورخورده ز رفتار بادهاست
در دور ِ خاطره‌ها حجم ِ هستي‌ام
چون نقطه‌ها به زواياي يادهاست
با يك تلنگر ِ كي مي‌جهد ز جاي ؟
هر ماه ِ خفته كه پشت ِ چكادهاست
تكليف كن ! هوسم همچو كودكي
پرواز ِ دفتر و رقص ِ مدادهاست
در من چو روح ِ مِه‌آلوده سِيركن
در من تمايل ِ مرموز ِ زادهاست
